नत्र के थाहा , म कुन शहरको कुन गल्लीमा, कुन महलमा वा झ्यालखानामा खुन संग नुन साटिरहेको छु, पसिना बेचिरहेको…

 बिगत लामो समयदेखि यो ब्लग अपडेट थिएन । कृष्णपक्षको ब्लगतिर कहिलेकाही चियाउने गर्नु भएको भए पक्कै याद गर्नु भएको होला…

जेरुसेलम, माउन्ट ओलिभ, इजरायल । बितेका दिनहरु फर्कंदैनन – समयको नियम । तर सम्झनाहरु भने बारम्बार फर्किरहन्छन, हृदयको ढोका ढकढक्याउदै…

इजरायलको तेल अभिभमा नेपाली समुदायका विभिन्न संघ संस्थाको सामुहिक आयोजनामा बुद्ध जयन्ती मनाइयो । सहभागी हुने इच्छा हुदाहुदै पनि विदा…

पहिले पहिले ‘इतिहासको ब्याज’ भन्ने वाक्यांश खूब प्रयोग गरिन्थ्यो । मेरा पुराना मित्रहरु ! त्यसको अर्थ कसकसलाइ थाहा छ ?…

आमा सँग कुरा गरेर म भावुक भएछु, कतिखेर आँखा रसाए पत्तो पाइन । कम्प्युटरमा आमा हुनुहुन्छ। मेरो झुस्स दारी र…

यो कथा तिहारमा लेखिएको हो, तर खै केमा व्यस्त रहेर हो, विविध कारणले समयमा पोष्ट गर्न सकिन । अनगिन्ती घटनाहरुको…

धेरै हिउँद वर्षा काटिसकेको अरबी मूलको यो बुढो मानिस मेरो अगाडि आफैँमा एउटा सिङ्गो इतिहास बनेर उभिन्छ, जसले इजरायलको विगतलाई आफैले…

नोवल्टी सिनेमा घरमा ‘एल ओ सी कारगिल’ लागेको थियो । कारगिलमा पाकिस्तानी सैनिकहरूसँग भएको सीमा सङ्घर्षमा आधारित भारतीय राष्ट्रवादी चलचित्र । गोर्खा राइफलले बगाएका रगतका कथाहरू र तिनले देखाएको बहादुरीका धेरै दृश्यहरू पनि थिए त्यहाँ । त्यसैले पनि होला यो भेगमा यसले खुब चर्चा पाएको थियो, यद्यपि ती सबै भारतीय स्वाभिमानसँग जोडिएर प्रस्तुत गरिएका थिए । नेपाली जातीय स्वाभिमानका प्रश्नहरू त केवल मेचीपारिका नेपाली भाषीका छातीभित्र र तिनले कोर्ने साहित्यमा मात्र सीमित थिए । घाम धेरै माथि आइसकेको थियो, सबेरै कालिम्पोङका साँघुरा बजारमा उभिएका सटरहरूले आँखा खोलिसकेका थिए । बिहानै चिन्मयको पसलमा एउटा गीत सुनियो – बस इतना याद रहे एक साथी और भी था ~~~ ———————- हिजो साँझ अबेरसम्म खुब रमाइलो गरियो, रेली खोलाको किनारमा । केही समयदेखि दिनदिनै पिकनिक चल्न थालेको थियो हाम्रो । ७/८ जना भेला भयो, गाडी रिजर्भ गर्‍यो एकतिर कुद्यो । बिहानसम्म ह्याङगओभरले छाडेको थिएन, आज अर्को दिन सुरु भैसकेको थियो, कहाँ जाने र के गर्ने? योजना तय भएको थिएन । प्रमुख योजनाकार बिहानदेखि देखिएन, मैले सोधेँ, आज ‘कविन’ खै त? आज भने ऊ एउटा काममा व्यस्त हुने भयो । हाम्रो योजनाहरूको सूत्रधार हुन्थ्यो कविन । ल यसो गरूँ भनेपछि तुरुन्त चाँजोपाँजो मिलाई हाल्थ्यो । आधा कालिम्पोङ बस्थ्यो आधा काठमान्डु । “बोर” लागेको भए सिनेमा हेर्न जाम न त ? सँगै उभिएको समीरले भन्यो । बोर त एक महिना अघि काठमान्डु छँदा लागेको थियो मलाई । त्यो भिडभाड र उच्चाटलाग्दो दैनिकीबाट फुर्सद निकालेर कतै पर जाऊँ, लामो समय बिदा मनाउन निस्कूँ । भारतको पश्चिम बङ्गालस्थित दार्जीलिङ जिल्लाको कालिम्पोङमा थिएँ म, नेपाल बाहिरको नेपाल । जीवन यात्राको सिलसिलामा कहीँ कतै भेटिएर घनिष्ठ हुन पुगेका यी तिनै साथीहरू थिए, जसलाई काठमान्डुका गल्ली गल्ली घुमाएको थिएँ मैले । स्वयम्भूमाथि चढेर उपत्यका नियाल्दा होस् या साँझ परेपछि ठमेलका गल्लीहरू चक्कर लगाउँदा, हामी त्यसताका सधैँसँगै डुल्ने साथीहरू थियौँ । नगरकोट देखि थानकोट वा दामनसम्म धेरै घुमघाम, भेटघाट र पिकनिकको आयोजना गरेको थिएँ मैले त्यो ग्याङसँग । आज पैँचो फर्काउँदै त्यही समूह मसँग कालिम्पोङ घुमिरहेको थियो । पहाडमा उभिएको, फुल फूलले सजिएझैँ यो बस्ती, बजार र सबै आफ्नै जस्ता लाग्ने नेपाली भाषी नेपाली अनुहारहरू । यस्तो प्रतीत हुन्थ्यो, यो वस्ति मेरो गाउँ हो, यतिखेर म मेरो आफ्नै नेपालको कुनै सुन्दर पहाडमा छु, डाडापाखामा छु र आफ्नै घरमा छु । बजारको टाउको जस्तो बनेर बसेको दुर्पिनडाडा माथि उक्लनु, टिस्टा रञ्जित फाँटहरू नियाल्नु वा उत्तर पश्चिम क्षितिजतिर फैलिएको मनोरम कंचनजंघाको लहर हेरेर घण्टौँ रोमाञ्चित हुनु र कुनै कविता कोर्नु, यी कालिम्पोङ सम्झनाका झल्याक्क झुलुकहरू हुन्  । स्मृतिको त्यस खण्डमा विशेष गरी धर्म र शान्तिका मन्त्रहरू गुन्जिरहने पुराना बौद्ध गुम्बाहरूको सङ्गीत पनि मिसिन आइपुग्छन् । मुभी हेर्न जाने मुड भएन, त्यसै पनि अरूको स्वाधीनतामा हस्तक्षेप गर्ने देशको राष्ट्रवादी फिल्म । जब ठाउँ ठाउँ देशका सीमाहरू मिचिएको खबर फैलन्छ /नेपाली भूभाग खोसिएका, ताछिएका समाचारहरू बारम्बार सुनिन्छ,अझ वितृष्णा बढेर आउँछ यो देश प्रति । अनि जब हृदयका स्पन्दनहरूमा नेपाल र नेपालीपन बोकेर बाँचिरहेका साथीहरू भेटिन्छन्, असमान सुगौली सन्धि र नेपालको इतिहास फेरि एक पटक बेस्सरी दुखे जस्तो लाग्छ  – मेरो त्यसताकाको किशोर भावना । जोस्फिन राई, पश्चिमाजस्तो लाग्ने नाम । उनीसँगको मेरो एउटा रमाइलो घटना म विशेष गरी सम्झन्छु । जोश्फिन राई क्रिश्चियन थिइन् । कालिम्पोङमा हुँदा हरेक आइतबार प्रार्थना गर्न जाने जोश्फिन र उनका क्रिश्चियन साथीहरू जब काठमान्डु जान्थे उनीहरूको त्यो क्रम भङ्ग हुन पुग्थ्यो । काठमान्डुमा छँदा एक दिन मैले उनीहरूको बारम्बारको आग्रहपछि ब्लेस्ड भर्जिन मरियमको गिर्जाघर लगिदिएको थिएँ । यो ललितपुरको धोबिघाटमा थियो, जसलाई एजम्सन चर्च भनिँदो रहेछ । “कृष्ण तिमी कसैलाई प्रेम गर्छौ ?’ गिर्जाघर बाहिरको उद्यानमा उनले प्रश्न गरिन् । मैले भने,…

आकाश घुर्मैलो देखिएको थियो, भूमध्यसागर माथि माथि उडेका बादलका पातला धर्साहरु सागरका छालहरुमा एना हेरेर जिस्किरहेझैं लाग्थे । असारसाउन महिनाको…